Dyskografia

Obraz europejskiego jazzu, w postaci jakiej go znamy, byłby niepełny bez udziału Polaków. To m.in. Krzysztof Komeda i Tomasz Stańko stali na czele muzyków, którym udało się przełożyć przesłanie wolności, emanujące z dźwięków Davisa i Coltrane’a na język muzyki europejskiej. Sztuka obu artystów oczarowała nie tylko środowisko jazzowe w ich kraju, ale też stała się źródłem inspiracji dla muzyków na całym świecie. Dziś polscy jazzmani młodego pokolenia (np. Leszek Możdżer i Marcin Wasilewski) są czczeni jak gwiazdy popu i dobrze rozpoznawani za granicą; dwudziestopięcioletni pianista Paweł Kaczmarczyk jest na dobrej drodze, by do nich dołączyć.

Odkąd jego koncertowy krążek z KBD Trio otrzymał nagrodę Programu 2 Polskiej Telewizji Publicznej w kategorii „Album Roku 2005”, Kaczmarczyka uznano za jeden z bardziej znaczących głosów w polskiej muzyce jazzowej. W tym samym roku młody artysta zdobył nagrodę Stowarzyszenia Jazzowego „Melomani”, nazywaną w Polsce jazzowym Oscarem. Od tamtego czasu Kaczmarczyk rokrocznie osiąga najwyższą pozycję w rankingu czytelników prestiżowego polskiego pisma „Jazz Forum” w kategorii „najbardziej obiecujący muzyk”, co więcej, w 2007, ten sam periodyk przyznał jego albumowi „Audiofeeling” miano „Albumu Roku” (był to debiut Kaczmarczyka jako lidera własnego zespołu).

Wraz z nagraniem Complexity In Simplicity, pierwszej płyty wydanej pod szyldem niemieckiej ACT Music, Paweł Kaczmarczyk zaczął też funkcjonować na estradzie międzynarodowej. „Audiofeeling” to nie tylko nazwa jego formacji (skład na Complexity In Simplicity rozciąga się od fortepianowego tria po septet złożony z najlepszych polskich muzyków młodego pokolenia), ale także kierunek estetyczny, gdzie Kaczmarczyk definiuje rozległą stylistykę własnych brzmień i koncepcji.

Różnorodność jest słowem najlepiej opisującym współczesną scenę jazzową w Polsce. To samo można powiedzieć o Complexity In Simplicity; już w pierwszym utworze („Logan”) „surowo” brzmiący kwintet rozwija post-bopowy temat wspierany złożonymi, polirytmicznymi strukturami. Z kolei w składzie kameralnym (trio) Kaczmarczyk delikatnie eksploruje proste piękno ballady Eltona Johna „Blue Eyes”. Tytułowy „Complexity In Simplicity” jest zbiorową improwizacją; muzycy działają tu ze zwinnością i precyzją pająka przygotowującego zasadzkę; linie Kaczmarczyka stopniowo „tkają” coraz gęstsze i bardziej wyrafinowane wzory. „Catch More Chicks” to zmysłowa mieszanka groove’u i soul-jazzu, hard-bopowy „Homage To Freddie” jest hołdem złożonym trębaczowi Freddie’emu Hubbardowi (który zmarł pod koniec 2008 roku), zaś liryczny „Elegy For E.S.” upamiętnia szwedzkiego pianistę i mistrza muzycznej narracji Esbjörna Svenssona.

Kaczmarczyk doskonale wie, jak działać, by „skomplikowane” zabrzmiało przystępnie, nie tracąc przy tym nic ze swej atrakcyjności, napięcia, podniecenia. Pomaga mu w tym intuicja i wielki talent. Na płycie przedstawił kolekcję wspaniałych, wielowarstwowych epizodów utrzymanych w duchu młodzieńczej pasji odkrywania. Jest tu właściwie wszystko, co ważne i atrakcyjne w jazzie: ażurowa faktura pozostająca w kontraście z „siłowym” dźwiękiem, ekstrawertyczna witalność, szybkie tempa, balladowy nastrój oraz hard-bopowa moc sekcji dętej. A wszystko to osadzone na bazie solidnego groove’u. Sam lider porusza się w bardzo szerokim spektrum – od pianistyki Billa Evansa, po styl Esbjörna Svenssona i Brada Mehldau’a. Tej kalejdoskopowej, wielowymiarowej muzyki, naprawdę chce się słuchać!